
Listopad 1940
16 listopada getto warszawskie zostaje zamknięte. Od tego momentu mieszkańcom nie wolno opuszczać jego terenu bez przepustek. Rozpoczął się nowy, tragiczny rozdział w historii warszawskich Żydów.

Grudzień 1940
„Ulica Koźla, mała, cicha, graniczna uliczka, stare domy, nic podejrzanego na pozór. Tymczasem na dany znak zwyczajne rynny kierują się sprytnie poza mur i leje się przez nie mleko, leci kasza, mąka i cukier. Ktoś idzie! Rynny momentalnie cofają się, zamierają niewinnie, nieruchomieją”.

Czerwiec 1941
Życie religijne w getcie trwało nadal, choć Niemcy zakazali mieszkańcom getta zbiorowych modlitw w synagogach, a także w prywatnych mieszkaniach.

Lipiec 1941
Życie kulturalno-rozrywkowe getta toczyło się w teatrach, kabaretach, kawiarniach i restauracjach funkcjonujących za murami. Emanuel Ringelblum doliczył się w kwietniu 1941 roku sześćdziesięciu jeden lokali rozrywkowych w getcie, w rzeczywistości było ich zapewne więcej.

Sierpień 1941
Handel w getcie przyjmował rozmaite formy: od wymiany bezpośredniej i handlu ulicznego, poprzez drobne punkty handlowe – bazary, budki, stragany, sklepiki i sklepy, aż do Pierwszej Hali Nowoczesnej przy ulicy Leszno 44. Najpopularniejszą formą wymiany towarowej był handel uliczny, mimo że władze usiłowały zapanować nad nim poprzez zarządzenia przewidujące kary za nielegalny handel poza wyznaczonym do tego celu obszarem.

Wrzesień 1941
Kuchnia społeczna na Lesznie 40 powstała z inicjatywy historyka Emanuela Ringelbluma już w październiku 1939 roku w pomieszczeniach należących do Związku Drobnych Kupców. Kierowała nią pisarka, krytyczka i dziennikarka Rachela Auerbach, współpracująca z grupą „Oneg Szabat” kierowaną przez Emanuela Ringelbluma. Placówka była otwarta dla wszystkich potrzebujących, jednak jest znana pod nazwą „kuchni dla literatów”, bo wśród jej bywalców było wielu ludzi pióra.

Styczeń 1942
Konstrukcja drewnianego mostu nad ulicą Chłodną na skrzyżowaniu z Żelazną, największej inżynieryjnej struktury w getcie, zaczęła się w grudniu 1941 roku. Most miał zapewniać komunikację między dwiema częściami getta.